Szczaw
Szczaw zwyczajny, polny, rozpierzchły (Rumex acetosa, acetosella, thyrsiflorus) to trzy gatunki szczawiu o strzałkowatych liściach i kwaśnym smaku, popularnie spożywane w Polsce. Pozostałe gatunki szczawiu (a występuje ich wszystkich w kraju ok. 20) nasady liścia mają sercowate lub tępe, są przeważnie roślinami dużo większych rozmiarów, o gorzkich liściach, zbiorowo zwane szczawiem końskim, kobylim. Cenne rośliny lecznicze.
Jadalnymi częściami są zarówno liście, młode łodygi, jak i nasiona. Zawierają one cenne mikroelementy, kwas foliowy, witaminę C. Było to szczególnie istotne dla ludzi żyjących w czasach przed całorocznym pędzeniem warzyw, gdyż młode listki szczawiu wychodzą z ziemi już wczesną wiosną.
Szczaw zawiera również kwas szczawiowy (niespodzianka ), którego regularne spożywanie nie służy ludziom chorym na kamicę nerkową czy artretyzm. Jednorazowe zjedzenie bardzo dużej ilości szczawiu może się skończyć bólem brzucha. Jednak nie należy wpadać w panikę, a jak wszystko, stosować z umiarem.
Oprócz zup, ze szczawiu możemy robić hummus, sosy, pesto, dodawać do sałatek czy pure ziemniaczanego, przygotowywać jak szpinak, dodawać do dań kapustnych.
Albo musztardę:
http://zielonystolik.blogspot.dk/2014/07/musztarda-szczawiowa-czyli-chwast-na.html
Szczawiowe stanowiska kwitną teraz charakterystycznie, więc nie da się ich przegapić. By cieszyć się młodymi listkami szczawiu, należy systematycznie wycinać te stare, a nowe będą odrastać aż do późnej jesienie.
Info m. in. z „Dzikiej kuchni” Łukasza Łuczaja
Ola domowa
